Адам эмнеге ушундай?!
Адам эмнеге ушундай?!
- Эгер бирөө көбүрөөк күлүп жатса, а түгүл болбогон нерселерге да күлүп калган болсо анда жалгыздыктын азабын тартып жатат, катуу кусаланып жатат. - Эгер бирөө көп уктап жатса, демек бир кайгысы же кабатыр кылган бир нерсе бар. - Эгер бирөө аз сүйлөсө, сүйлөсө да шашып сүйлөсө, демек ага ишенсең болот, сыр сактай алчу жакшы касиетке ээ. - Эгер бирөө ыйлай албай жаткан болсо демек ал кубатсыз, жөлөк болуучу адам керек. - Эгер бирөө адаттан тыш көрүнүш менен тамактанып жатса, демек ичинде кайгысы, арманы бар. - Эгер бирөө арзыбаган нерселерге ыйлап жиберчү болсо, ак жеринен жаман көрүнүп же күнөөлүү болуп жүрөт. - Эгер бирөө бир нерсеге бат ачуусу келип калган болсо, анда сүйүүгө муктаж, мээримге зар болуп жүрөт.
Re: Адам эмнеге ушундай?!
Бир киши акылманга келип “Мен жаш, сулуу кызды сүйүп калдым. Аялымды кантип таштаарымды билбей жатам?!” деп кеңеш сурайт.
- Аялыңды сүйүп калган кездеги сүрөтүн көрсөтчү? – деп сурайт акылман.
Киши көрсөтөт. Сүрөттө тал чыбыктай ийилген сулуу кыз карап турган болот.
- Кызык, ушундай сулуу кыздан да сулуу кыз таптыңбы? – деп таң калат акылман.
- Жок, албетте, жок. Ал кезде аялым чындап эле аябай сулуу болчу. Бирок азыр... Азыр мурункудай болбой калбадыбы? – деп мукактанат киши.
- Аялыңдын сулуулугун кайтаргың келеби?... Жаш кезин кайтарып берсем, аялыңды таштабайсыңбы? – деп сурайт акылман.
- Андай болсо, сонун болбойт беле?! Албетте, таштабайт болчумун! – деп жооп берет киши.
- Мен сага жардам берейин, бирок акысы аябагандай кымбат болот. Канча балаң бар?
- Эки.
- Аялың өзүнүн тең жарымын балдарына арнап сулуулугунан ажыраган. Балдарыңды алып келсең, аларды так ортосунан бөлүп туруп, аялыңа сулуулугун кайтарып берейин.
- Жок ай! Кайдагыны айтпаңызчы?! – деп кыйкырып жиберет киши.
- Анда эмне кыл дейсиң?! – деп таң калат акылман.
- Балдарым менин да бир бөлүгүм да... Аларга канча күч-кубатым жана ден соолугум кетти... Аларды кантип курмандыкка...
- ...Аа, демек, сен да өзүңдү балдарыңа арнап, сен да жаштыгыңды жоготкон экенсиң да?! - деп тиги кишинин сөзүн бөлүп, мыйыгынан жылмаят акылман.
Ортодо бир саамга тынчтык өкүм сүрөт.
- Түшүндүм, түшүндүм баарын... Аялым экөөбүз балдарыбызга өзүбүздүн тең жарымыбызды берген экенбиз да... Туура айтасыз... Жаш кезибиздеги сулуулугубузду жана күч-кубатыбызды эми кайтарыш кайдан?!... – деп шылкыят киши.
- Бирок мени аялымдан түртүп турган дагы бир нерсе бар, - деп кайра обдулат киши, - аялымдын кулк-мүнөзү таптакыр өзгөрүп кетти! Биз жаңы таанышкан кезде ал аябагандай назик, жароокер, жаркылдаган кыз болчу. Азыр болсо, эч нерсени жактырбайт, үтүрөйүп кабагы такыр ачылбайт, күңкүлдөп, урушкусу эле келип турат.
- Күзгүң барбы? – деп сурайт акылман.
- Жок.
- Сенин аялың – сенин күзгүң! Аялыңдын көңүлүн алып, жылуу сөздөрүңдү, мамилеңди аябай, сыйлап, урматтап, барктай алдыңбы? Кемсинтип, жүрөгүн ооруткан жоксуңбу?... Өзүң кандай болсоң, аялың так ошондой болот, - деп жыйынтыктайт акылман.
- Аялыңды сүйүп калган кездеги сүрөтүн көрсөтчү? – деп сурайт акылман.
Киши көрсөтөт. Сүрөттө тал чыбыктай ийилген сулуу кыз карап турган болот.
- Кызык, ушундай сулуу кыздан да сулуу кыз таптыңбы? – деп таң калат акылман.
- Жок, албетте, жок. Ал кезде аялым чындап эле аябай сулуу болчу. Бирок азыр... Азыр мурункудай болбой калбадыбы? – деп мукактанат киши.
- Аялыңдын сулуулугун кайтаргың келеби?... Жаш кезин кайтарып берсем, аялыңды таштабайсыңбы? – деп сурайт акылман.
- Андай болсо, сонун болбойт беле?! Албетте, таштабайт болчумун! – деп жооп берет киши.
- Мен сага жардам берейин, бирок акысы аябагандай кымбат болот. Канча балаң бар?
- Эки.
- Аялың өзүнүн тең жарымын балдарына арнап сулуулугунан ажыраган. Балдарыңды алып келсең, аларды так ортосунан бөлүп туруп, аялыңа сулуулугун кайтарып берейин.
- Жок ай! Кайдагыны айтпаңызчы?! – деп кыйкырып жиберет киши.
- Анда эмне кыл дейсиң?! – деп таң калат акылман.
- Балдарым менин да бир бөлүгүм да... Аларга канча күч-кубатым жана ден соолугум кетти... Аларды кантип курмандыкка...
- ...Аа, демек, сен да өзүңдү балдарыңа арнап, сен да жаштыгыңды жоготкон экенсиң да?! - деп тиги кишинин сөзүн бөлүп, мыйыгынан жылмаят акылман.
Ортодо бир саамга тынчтык өкүм сүрөт.
- Түшүндүм, түшүндүм баарын... Аялым экөөбүз балдарыбызга өзүбүздүн тең жарымыбызды берген экенбиз да... Туура айтасыз... Жаш кезибиздеги сулуулугубузду жана күч-кубатыбызды эми кайтарыш кайдан?!... – деп шылкыят киши.
- Бирок мени аялымдан түртүп турган дагы бир нерсе бар, - деп кайра обдулат киши, - аялымдын кулк-мүнөзү таптакыр өзгөрүп кетти! Биз жаңы таанышкан кезде ал аябагандай назик, жароокер, жаркылдаган кыз болчу. Азыр болсо, эч нерсени жактырбайт, үтүрөйүп кабагы такыр ачылбайт, күңкүлдөп, урушкусу эле келип турат.
- Күзгүң барбы? – деп сурайт акылман.
- Жок.
- Сенин аялың – сенин күзгүң! Аялыңдын көңүлүн алып, жылуу сөздөрүңдү, мамилеңди аябай, сыйлап, урматтап, барктай алдыңбы? Кемсинтип, жүрөгүн ооруткан жоксуңбу?... Өзүң кандай болсоң, аялың так ошондой болот, - деп жыйынтыктайт акылман.